Het begin

Begin jaren’60 gaf ik, als gymnastiekleraar, les aan de Hervormde ULO aan de Thorbeckesingel (nu Ichthuscollege). Het gebouw is er niet meer, er staat nu een appartementencomplex.
’s Zomers gaf ik buiten les op het terrein waar nu het Scoutinghuis staat. De Rondweg-West was toen nog niet aangelegd en ik gaf, op dat tamelijk oneffen veldje, les in buitensporten: voetbal, handbal, atlethiek, maar ook softbal.

Een aantal jongens uit de 3e en 4e klas vond dit zo’n leuk spel, dat we er over dachten om een honkbalvereniging op te richten.
In het jaar 1964 ben ik toen gaan informeren bij de honkbalbond (KNHB)naar de mogelijkheden. Zij stelden dat we minimaal 15 leden (incl. bestuur) moesten hebben om in competitieverband te kunnen gaan spelen. Wat materiaal betreft, de bond had een speciaal fonds “De Kieviten”dat materiaal tegen een redlijke prijs verschafte. Een handschoen en pakken moesten we zelf regelen.

Ik heb toen de jongens ,die geinteresseerd waren, bij elkaar geroepen en op de hoogte gebracht van wat ik te weten was gekomen. Unaniem besloten ze toen dat we het moesten gaan doen. Er moest nog wel eerst een bestuur komen. Kees van Hall opperde toen dat zijn vader misschien wel voorzitter wilde worden, dat zou hij vragen. Hijzelf wilde wel penningmeester worden en ikzelf zou secretaris worden. Maar nu moesten we nog een trainer hebben, want ikzelf had onvoldoende kennis van honkbal om gerichte training te kunnen geven.
Een van de jongens, Piet van Schuppen, kende echter wel een honkballer, een Amsterdammer, die bij SKF werkte. Die zou hij benaderen om te vragen of hij de trainingen wilde geven.
Na enige tijd was het bestuur rond. De vader van Kees van Hall wilde wel voorzitter worden en Piet van Schuppen gaf mij het kosthuisadres van Leo Vonk, de honkballer uit Amsterdam.
Ik heb toen een afspraak gemaakt met Leo en ben naar zijn kosthuis in de van Heemskerkstraat toegegaan. Daar hebben we een heel geanimeerd gesprek gehad ( ik ben zelf ook een oud-Amsterdammer) over honkbal en na afloop toonde Leo zich bereid om het team te gaan trainen (2 keer per week!) en in de winter in de zaal van de ULO (wat ik had geregeld)
Toen was de zaak rond en ik berichtte de honkbalbond dat wij een vereniging hadden opgericht: De Veenendaalse Honkbalclub (VHC). De bond was enthousiast en stelde als oprichtingsdatum 12 januari 1965 vast.

We konden starten. Het team zou, in overleg met Leo, als volgt worden samengesteld:

• werper: Piet van Schuppen
• catcher: Jan van Rijnbach
• 1e honk:Frank van Manen
• 2e honk: Ries de Man
• 3e honk:Wim van Walsem?
• Korte stop: Kees van Hall
• linksveld: Wim de Fluiter
• midveld: Rob van de Veen?
• Rechtsveld: Bert van Geerenstein
• reserve’s: ?

Leo gaf aan dat hij het team voorlopig niet kon coachen, omdat hijzelf nog in Amsterdam speelde bij, bij HVA, een hoofdklasser toendertijd. Ik moest de coaching gaan doen en dat zou 2 jaar duren. In het 3e jaar kwam Leo zelf in Veenendaal spelen en nam hij de coaching van mij over.
Nog vermeld moet worden dat wij de eerste jaren een zaterdagsvereniging waren. Dit omdat Veenendaal een groot protestants-christelijk volksdeel telde. Wanneer wij, zoals later, op zondag waren gaan spelen, dan zouden we heel wat potentiele spelers niet hebben kunnen aantrekken.
In april 1965 speelden wij onze eerste wedstrijd (thuis) tegen FAK 3 uit Bilthoven. De wedstrijd werd gespeeld op het huidige terrein van GVVV, op het veld dat het dichtst bij de Rondweg. Alles was provisorisch. De spelers zaten op oude banken uit een gymnastiekzaal, er was geen backstop en het publiek stond onbeveiligd achter de hekken van het voetbalveld!
We verloren de wedstrijd met 24-3. Zelf heb ik nog een van de 3 punten gescoord.Teams waar we toendertijd tegen speelden waren : FAK, Chefana,, Utrecht Hitters,HMS, OMO.

Na enige tijd werd het veld verplaatst naar de andere kant (DOVO), waar toen een atlethiekbaan lag en weer later naar een eigen veld aan de Middellaan, bij boer De Rooy.

Dit waren zo’n beetje de beginjaren van onze vereniging en ik ben er trots op dat we nu al 50 jaar bestaan!Op naar de 100 Jaar.

Jan van Rijnbach