Zeventiger Jan Haring zit nog bordevol energie

Het is voorjaar van 1970 en beroepsmilitair Jan Haring zoekt in het Duitse Seedorf een oppas voor zijn driejarige dochter Ruby.

Wie van zijn peloton die avond beschikbaar is. “Alle 42 dienstplichtigen staken de hand omhoog”, vertelt de gestopte softbalcoach van Blue Socks met een brede grijns op het gezicht. De hand van teambuilder Jan Haring is dan al zichtbaar. Zijn mannen gaan voor hem door het vuur. Net zoals de softbalsters van Blue Stars de afgelopen tien jaar.
Jan Haring

14 september van dit jaar komt er een einde aan een tijdperk. Haring – zeventig jaar inmiddels – stopt na dertig jaar als softbalcoach. Het wordt een mooie afsluiting, want middels een overtuigende 5-0 zege op WSB in Apeldoorn speelt Blue Socks zich veilig in de tweede klasse. Mooi. “Maar de promotie naar dat niveau zie ik als de kroon op mijn carrière”, stelt Haring nu. Het tekent de gedreven coach dat hij dit moment kiest boven de promotie naar de eerste klasse met het Amersfoortse Quick in 1996. “De twaalf jaar bij Quick was een leerzame periode. Vooral van Bill Froberg en Tony Rombley heb ik daar erg veel geleerd. Leuke jaren, maar het softbal stond altijd in de schaduw van het honkbal.”

In 1997 stopt Haring bij de Amersfoortse club. Direct wordt hij benaderd door Blue Socks. De club waar hij in 1977 als assistentcoach bij de softbaljeugd is begonnen. “Ik had destijds op school in Indonesië wel gehonkbald, maar nu kwam ik via mijn kinderen bij Blue Socks terecht. In 1983 werd ik trainer van het eerste team.”

Haring is uiterst bevolgen met de sport bezig. Dat wordt alleen maar meer als hij in 1993 het leger vaarwel zegt. Eenmaal terug bij Blue Socks treedt de eeuwige positivo toe tot de onderhoudscommissie van de honk- en softbalaccomodatie op sportpark Spitsbergen. Ook maakt hij deel uit van de technische commissie bij de Veenendaalse vriendenclub.

Toch staat Haring het liefst op het veld. Zijn baan als coach is echter niet altijd makkelijk. “Het probleem bij Blue Socks was altijd het aantal speelsters. Daardoor kwamen soms hele jonge speelsters al vroeg in het eerste. Ik heb voor die meiden altijd enorm veel waardering gehad.”

Di waardering laat Haring ook blijken. Zo rijdt hij regelmatig met zijn pupil Hedwig van Beekum naar de trainingen van het nationale Little League-Team in Enschede en Oldenzaal. Met Lara Hoekstra tuft hij richting de trainingen van Jong Oranje.

Nu echter heeft Haring tijd voor zichzelf. “Ik ga weer badmintonnen, met de moutainbike er op uit en surfen in de zomer. Eigenlijk had ik nog willen leren kitesurfen, maar dat vond mijn vrouw niet zo’n goed idee.”

Aan energie nog altijd geen gebrek bij de zeventiger. En daar plukt ook Blue Socks nog steeds de vruchten van. “Naast het veldonderhoud en de technische commissie wil ik ook best nog jonge werpsters opleiden. Als het nodig is, ben ik beschikbaar.”

Bron: Gelderlander

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *